Artykuł 107 a został wprowadzony w wyniku nowelizacji Kodeksu karnego i obowiązuje od 8 maja 2011 r. Ma on za zadanie dostosować polskie prawo do standardów Unii Europejskiej.
Istota zatarcia skazania
Zatarcie skazania polega na usunięciu z Krajowego Rejestru Karnego wszelkich danych na temat osoby, która się w nim znajduje. Skazanie uznaje się za niebyłe, a więc stwarza się fikcję prawną, iż skazany nigdy nie był osobą karaną.
W wypadku skazania przez sąd w jakimkolwiek państwie UE, zatarcie skazania nie będzie następować według prawa polskiego, ale według prawa państwa, w którym dokonano skazania. Tak więc przepis ten wyklucza zastosowanie instytucji zatarcia skazania do wyroków wydanych w innych państwach Unii.
Jan K. został skazany prawomocnym wyrokiem przez sąd Wielkiej Brytanii. W związku z tym zatarcie skazania następuje według procedur brytyjskich, a nie polskich.
W związku z nowelizacją niemożliwe jest również zatarcie skazania w związku z recydywą. Toteż, jeżeli w jednym z krajów Unii Europejskiej, sprawcę skazano za dwa lub więcej nie pozostających w zbiegu przestępstw, jak również jeżeli skazany po rozpoczęciu, lecz przed upływem, okresu wymaganego do zatarcia skazania ponownie popełnił przestępstwo, nie jest dopuszczalne jednoczesne zatarcie wszystkich skazań.
Ponadto, nowelizacja Kodeksu karnego, która weszła w życie 8 maja 2011 roku, nałożyła na polskie sądy obowiązek uwzględniania orzeczeń wydanych w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej. Uwzględnieniu polskich sądów podlegać będą jedynie orzeczenia za przestępstwa karne oraz przestępstwa karne skarbowe. Ponadto, wyrok skazujący będzie musiał być prawomocny, a także musi być wydany przez sąd właściwy w sprawach karnych.
Zobacz również: Wyłączenie zatarcia skazania (art. 106 a)
Podstawa prawna:
Kodeks karny: art. 107a.
Zobacz serwis: Sprawy karne