Sąd zalicza na poczet orzeczonej kary okres rzeczywistego pozbawienia wolności za granicą oraz wykonywaną tam karę, uwzględniając różnice zachodzące między tymi karami. Przepisu § 1 nie stosuje się:
1) jeżeli wyrok skazujący zapadły za granicą został przejęty do wykonania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak również wtedy, gdy orzeczenie zapadłe za granicą dotyczy przestępstwa, w związku z którym nastąpiło przekazanie ścigania lub wydanie sprawcy z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
2) do orzeczeń międzynarodowych trybunałów karnych działających na podstawie wiążącego Rzeczpospolitą Polską prawa międzynarodowego,
3) do prawomocnych orzeczeń sądów lub innych organów państw obcych kończących postępowanie karne, jeżeli wynika to z wiążącej Rzeczpospolitą Polską umowy międzynarodowej.
Zobacz: Darmowa porada prawna
Jeżeli nastąpiło przejęcie obywatela polskiego, skazanego prawomocnie przez sąd obcego państwa, do wykonania wyroku na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, sąd określa według polskiego prawa kwalifikację prawną czynu oraz podlegającą wykonaniu karę lub inny środek przewidziany w tej ustawie; podstawę określenia kary lub środka podlegającego wykonaniu stanowi wyrok wydany przez sąd państwa obcego, kara grożąca za taki czyn w polskim prawie, okres rzeczywistego pozbawienia wolności za granicą oraz wykonana tam kara lub inny środek, z uwzględnieniem różnic na korzyść skazanego – artykuł 114 kodeksu karnego.
Zobacz serwis: Więziennictwo
Omawiany przepis wskazuje, iż orzeczenie zapadłe za granicą nie stanowi przeszkody do wszczęcia lub prowadzenia postępowania karnego o ten sam czyn zabroniony przed sądem polskim.
W związku z tym należy uznać, że - co do zasady - w odniesieniu do wyroków sądów państw obcych nie obowiązuje zasada powagi rzeczy osądzonej.
Jeżeli osoba, która została skazana za granicą i odbyła tam wymierzoną jej karę, jest sądzona ponownie za ten sam czyn w Polsce, zastosowanie znajduje art. 114 § 2, którego celem jest złagodzenie dolegliwości wynikającej z podwójnego ukarania. Oznacza to, że, sprawcy wolno po raz wtóry wymierzyć karę za ten sam czyn, za który ukarano go za granicą, ale wolno tylko raz wykonać wymierzoną mu karę.
Stosując art. 114 § 2 Kodeksu karnego, sąd uwzględnia różnice zachodzące pomiędzy karami wymierzonymi za granicą i w Polsce. Pod uwagę musi być wzięty zarówno rodzaj wykonanej za granicą kary, jak i jej rzeczywisty wymiar. Jeżeli kara wykonana za granicą jest wyższa niż wymierzona w Polsce, sąd uznaje wymierzoną karę za odbytą. Jeśli wyższa jest kara wymierzona przez sąd polski, sąd ten określa, w jakiej części wymierzoną karę uznaje za wykonaną.
Zobacz serwis: Sprawy karne
Zgodnie z brzmieniem § 3 przepisu reguła określona w § 1 nie ma zastosowania, gdy sprawca po przejęciu w Polsce do wykonania wyroku skazującego wydanego za granicą nie może być pociągnięty ponownie do odpowiedzialności, z uwagi na negatywną przesłankę, . Przejęcie wyroku do wykonania może nastąpić albo na podstawie wiążących Polskę umów międzynarodowych bilateralnych, albo wielostronnych, albo nawet wówczas, gdy Polska nie jest związana żadnym traktatem w tej materii z państwem przekazującym, na podstawie art. 608 i n. kodeksu postępowania karnego.
Po przejęciu osoby skazanej do wykonania wyroku w Polsce sąd określa według prawa polskiego kwalifikację prawną czynu oraz podlegającą wykonaniu karę lub inny środek przewidziany w ustawie.
Podstawa prawna: Art. 114 Kodeksu karnego