Jeżeli zachodzą różnice miedzy ustawa polską a ustawa obowiązująca w miejscu popełnienia czynu , stosując ustawę polską, sąd może uwzględnić te różnice na korzyść sprawcy.
Warunek przewidziany w § 1 nie ma zastosowania do polskiego funkcjonariusza publicznego, który pełniąc służbę za granicą popełnił tam przestępstwo w związku z wykonywaniem swoich funkcji, ani do osoby, która popełniła przestępstwo w miejscu nie podlegającym żadnej władzy państwowej.
Zobacz: Bezpłatna porada prawna
Warunek podwójnej przestępczości czynu odnosi się do obywateli polskich odpowiadających za przestępstwa popełnione za granicą oraz do cudzoziemców, którzy odpowiadają na zasadzie ochrony ograniczonej lub odpowiedzialności zastępczej, określonej w art. 110 kodeksu karnego.
Przepis określa wymaganie, aby czyn popełniony za granicą był uznany za przestępstwo także według prawa tam obowiązującego, co oznacza, że nie wystarcza, by czyn ten wyczerpywał znamiona przestępstwa według prawa obcego. Czyn ten musi być ponadto według tego prawa czynem zawinionym i karalnym.
Zobacz: Przestępstwa za granicą
Artykuł ten określa dwa odstępstwa od reguły, zgodnie z którą warunkiem odpowiedzialności za przestępstwa popełnione za granicą jest podwójna przestępność czynu.
Pierwsze odstępstwo dotyczy polskiego funkcjonariusza publicznego, który - pełniąc służbę za granicą - popełnił tam przestępstwo w związku z wykonywaniem swoich funkcji. W omawianym kontekście najczęściej w grę wchodzić będą funkcjonariusze polskich przedstawicielstw dyplomatycznych i konsularnych.
Zobacz serwis: Więziennictwo
Drugie odstępstwo od wspomnianej reguły dotyczy popełnienia przestępstwa na terenie niepodlegającym żadnej władzy państwowej, a więc na terenie, na którym nie obowiązuje żadna ustawa karna.
Podstawa prawna: Art. 111 Kodeksu karnego