Wskazany przepis reguluje problematykę wysokości kary wymierzanej sprawcy za usiłowanie dokonania danego przestępstwa.
Zgodnie z treścią art. 14 p. 1 Kodeksu karnego wymierzana kara ma być w granicach zagrożenia przewidzianego dla sprawcy danego przestępstwa. Oznacza to, że możliwa wysokość jest taka sama jak dla sprawcy który by przestępstwa dokonał. Przykładowo jeżeli przestępstwo rozboju (art. 280 p. 1 Kodeksu karnego) jest zagrożone karą od 2 lat do 12 lat pozbawienia wolności, to osoba która usiłowała dokonać rozboju również jest zagrożona tym, że sąd wymierzy jej karę w granicach od 2 do 12 lat.
Analizowany przepis dotyczy także możliwości stosowania środków karnych przewidzianych dla sprawcy tzn, można je też stosować do osoby, która usiłowała popełnić dane przestępstwo.
Wskazuje się w literaturze prawa karnego oraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego (np. wyroku SN z dnia 6 lutego 1976 r., RW 45/76, OSNKW 1976, z. 4-5, poz.64) że sąd kierując się tzw. dyrektywami kary może i powinien (w granicach kar określonych przepisami) wymierzyć karę łagodniejszą oskarżonemu o usiłowanie danego czynu (łagodniejszą w stosunku do tego gdyby wymierzał mu karę już za dokonanie czynu).
Zobacz: Formy popełnienia przestępstwa
Z kolei za usiłowanie nieudolne ustawodawca przewidział możliwość zastosowania przez sąd nadzwyczajnego złagodzenia kary lub nawet możliwość odstąpienia od niej w stosunku do skazanego. Zależeć to będzie od indywidualnej oceny zachowania skazanego dokonanej przez sąd, który będzie dokonywał tego przez pryzmat wspomnianych już tzw. dyrektyw wymiaru kary i będzie brał pod uwagę takie elementy jak stopień nieudolności czynu, sposób działania sprawcy, charakter przestępstwa (stopień jego szkodliwości społecznej) do popełnienia której zmierzał przestępca.
Należy wskazać, że fakt skazania, czy to za usiłowanie udolne czy nieudolne przestępstwa, pociąga za sobą takie same skutki jak zwykłe skazanie w zakresie wpisu do Krajowego Rejestru Karnego, początku i biegu terminów przedawnienia wykonania kary oraz początku biegu terminów zatarcia skazania.
Orzeczenie o usiłowaniu dokonania danego czynu w wyroku przybiera postać wskazania przestępstwa które miało być dokonane oraz zaznaczenia fazy stadialnej tego czynu (czyli w tym przypadku usiłowania). Przykładowo skazanie za zwykłe usiłowanie gwałtu z art. 197 p. 1 będzie zapisane w formie skazania za przestępstwo z art. 197 p. 1 w zw. z art. 13 p.1 Kodeksu karnego. Gdyby było to usiłowanie nieudolne byłby to art. 197 p. 1 w zw. z art. 13 p. 2 Kodeksu karnego.
Zobacz również: Bezpłatne porady prawne
Podstawa prawna: Art. 14 Kodeksu karnego