W polskim prawie wyróżnia się trzy rodzaje nieruchomości:
- gruntowe - to części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności; do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane oraz drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania,
- budynkowe - trwale związane z gruntem budynki, które na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności, dotyczy to m.in. budynków wniesionych przez użytkownika wieczystego oraz przez rolniczą spółdzielnię produkcyjną,
- lokalowe - części budynków stanowiące odrębny przedmiot własności (tzw. mieszkania hipoteczne); właściciel lokalu jest jednocześnie współwłaścicielem lub współużytkownikiem wieczystym gruntu, na którym posadowiony jest budynek.
Przepisy kodeksu cywilnego wprowadzają ponadto definicję nieruchomości rolnej (gruntów rolnych) - są to nieruchomości, które są lub mogą być wykorzystywane do prowadzenia działalności wytwórczej w rolnictwie w zakresie produkcji roślinnej i zwierzęcej, nie wyłączając produkcji ogrodniczej, sadowniczej i rybnej. Dla ustalenia, czy dany grunt ma przeznaczenie rolne, pomocne mogą być zapisy w ewidencji gruntów i budynków oraz w planie zagospodarowania przestrzennego.
Zasada superficies solo cedit oznacza, że wszystko, co zostało z gruntem w sposób trwały połączone, dzieli los prawny tego gruntu. To, co zostało na gruncie wniesione lub zasadzone, staje się - jako część składowa - własnością właściciela gruntu, bez względu na to, kto tego dokonał. Zasada ta nie obowiązuje w przypadku budynków i lokali stanowiących odrębne od gruntu nieruchomości.