W dwóch przypadkach: zderzenia się pojazdów mechanicznych oraz przewozu z grzeczności posiadacze pojazdów mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych (tj. na zasadzie winy).
Grzeczność
Pojęcie „grzeczności” nie posiada ustawowej definicji legalnej. Zgodnie z doktryną i orzecznictwem należy rozumieć je w potocznym znaczeniu, zgodnie z codziennym, towarzyskim brzmieniem. Grzeczność definiowana jest więc jako pewna uprzejmość, która nie wynika z nałożonego na przewożącego obowiązku prawnego. Nie jest też związana z ekwiwalentem po jego stronie.
Przewóz z grzeczności to m.in. przewóz znajomych, przyjaciół, gości czy autostopowiczów.
Przewóz grzecznościowy charakteryzuje się dwoma podstawowymi cechami. Jest jednocześnie nieodpłatny i dobrowolny. Potwierdza to wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 23 listopada 2006 roku (sygnatura akt I ACa 768/06), w którym SA stwierdził, że przewóz grzecznościowy nie jest identyczny z pojęciem przewozu nieodpłatnego. Przewóz z grzeczności ma miejsce tylko wówczas, gdy osoba przewożąca kieruje się poczuciem grzeczności w potocznym tego słowa znaczeniu.
Nieodpłatny charakter
Nieodpłatność przewozu z grzeczności rozumiana jest szeroko. Definiowana jest jako brak jakiejkolwiek korzyści po stronie przewożącego. Dotyczy to zarówno zapłaty w sensie materialnym (pieniężnym) jak i korzyści niemajątkowej. O nieodpłatnym charakterze przewozu decyduje już sam zamiar stron w chwili rozpoczęcia jazdy. Dokonanie faktycznej zapłaty, niezgodnej z pierwotnym zamiarem, po skorzystaniu z grzeczności, nie ma wpływu na zmianę jego charakteru. Możliwa jest więc sytuacja, w której podmioty zdecydowały się na brak zapłaty a przewożony spontanicznie, po dokonaniu przewozu, wręczył upominek. Nadal mamy do czynienia z nieodpłatnym przewozem z grzeczności. Zgodnie bowiem ze zdaniem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 11 stycznia 1978 roku (sygnatura akt II CR 487/44) przewóz z grzeczności ma miejsce tylko wówczas, gdy zamiarem przewożącego jest świadczenie przewozu bezinteresownie. W związku z powyższym nie jest traktowany jako przewóz grzecznościowy przewóz przechodnia, który wskaże kierowcy właściwą drogę czy przewóz lekarza do domu kierowcy, którego dziecko wymaga badania lekarskiego. Przewożący odnosi swoistą korzyść, mianowicie przy pomocy przewozu realizuje własne interesy.
Jako świadczenie nieodpłatne nie jest rozumiana jazda bez wymaganego biletu ani sytuacja, w której przewożący odnosi korzyść, stanowiąca tylko część kosztów przewozu.
Dobrowolność
Przewóz z grzeczności ma być świadczony wyłącznie z dobrej woli przewożącego. Oceniane jest to przez pryzmat faktu skorzystania z jego uprzejmości.
Nie jest przewozem z grzeczności darmowy przewóz autobusami komunikacji miejskiej dzieci i emerytów ani przewóz chorego karetką pogotowia czy więźnia samochodem więziennym. Na przewoźniku ciąży obowiązek przewozu.
Nie jest korzystającym z przewozu grzecznościowego – pasażer na gapę, czyli osoba podróżująca pojazdem bez wiedzy i zgody jego posiadacza. Wyklucza to dobrowolny charakter świadczenia.
Kazus pracowników
Nieodpłatny transport pracowników do miejsca pracy świadczony przez pracodawcę nie ma charakteru grzecznościowego, ponieważ nie realizuje cechy nieodpłatności. Podobnie jak w sytuacji lekarza, pracodawca dowożąc pracowników, realizuje własny interes. Jeśli transport taki realizuje podmiot inny niż pracodawca, to ciąży na nim obowiązek transportowania pracowników. Nie realizowana jest cecha dobrowolności, nie ma więc mowy o przewozie grzecznościowym.
Zobacz również: Karta warszawiaka - krok po kroku
Brak umowy
W przypadku przewozu grzecznościowego podmioty biorące w nim udział nie są związane żadną umową, nie łączą ich żadne stosunki prawne. Podmioty powiązane są tylko na mocy zobowiązania o naturze czysto towarzyskiej. Umowa przewozu uregulowana jest w art. 774 kodeksu cywilnego. Jednak zawarcie takiej umowy wyłącza ewentualny grzecznościowy charakter. Cechą umowy przewozu z art. 774 jest odpłatność, co stoi w opozycji do charakteru przewozu grzecznościowego.
Odpowiedzialność
Konstrukcja odpowiedzialność posiadacza przewożącego grzecznościowo oparta jest o konstrukcję działania przez przewożonego na własne ryzyko, świadomie naraża się on na ryzyko wystąpienia niebezpieczeństwa. Jest to rozwiązanie krytykowane, z uwagi na fakt, że sytuacja przewożonego nie różni się tu niczym od sytuacji pasażera przy przewozie odpłatnym. W obu przypadkach możliwość i ryzyko nastąpienia wypadku wygląda z punktu widzenia osoby przewożonej tak samo. Odpowiedzialność odnosi się także do zasad słuszności. Osoba wyświadczająca z własnej woli drugiemu uprzejmość, nie powinna ponosić surowej odpowiedzialności. W doktrynie podkreśla się także fakt, że osoba ta niejako godzi się na utratę uprawnień powiązanych z odpowiedzialnością na zasadzie ryzyka. Rekompensuje jej to korzyść uzyskana z przewozu grzecznościowego.
Polecamy serwis: Komunikacja
Podstawa prawna:
- ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 roku - Kodeks cywilny (Dz.U. 1964 nr 16 poz. 93),
- wyrok SN z dnia 11 stycznia 1978 roku (sygnatura akt II CR 487/44),
- wyrok SA w Poznaniu z dnia 23 listopada 2006 roku (sygnatura akt I ACa 768/06).