Świadczenie
Zobacz serwis: Umowy
Sposoby świadczenia
Świadczenie może polegać na: daniu czegoś (dare), czynieniu (facere), nie czynieniu (non facere), znoszeniu czegoś (pati).
Świadczenie częściowe
Świadczenie częściowe to takie zachowanie dłużnika, które odpowiada jedynie w części treści zobowiązania (np. towar dostarczono częściowo, podczas gdy umowa przewiduje obowiązek dostarczenia w tym czasie całości). Co do zasady wierzyciel nie ma prawa odmówić przyjęcia świadczenia częściowego, chyba że przyjęcie takiego świadczenia naruszałoby jego uzasadniony interes.
Świadczenie do rąk nieuprawnionego
Jeżeli świadczenie zostało spełnione do rąk osoby nie uprawnionej do jego przyjęcia, a przyjęcie świadczenia nie zostało potwierdzone przez wierzyciela, dłużnik jest zwolniony w takim zakresie, w jakim wierzyciel ze świadczenia skorzystał. Stosuje się to również do sytuacji, w której świadczenie zostało spełnione do rąk wierzyciela niezdolnego do jego przyjęcia.
Świadczenie niemożliwe
Świadczenie niemożliwe to zachowanie, do którego zobowiązał się dłużnik, a które nie może być przez niego podjęte. Może mieć charakter obiektywny (nikt nie jest w stanie spełnić świadczenia) lub subiektywny (leży tylko po stronie dłużnika). Umowa o świadczenie niemożliwe w chwili jej zawarcia jest nieważna. Strona, jeżeli w chwili zawarcia umowy wiedziała o niemożliwości świadczenia, a drugiej strony z błędu nie wyprowadziła, obowiązana jest do naprawienia szkody, którą druga strona poniosła przez to, że zawarła umowę nie wiedząc o niemożliwości świadczenia.
Świadczenie wzajemne
Świadczenie wzajemne polega na tym, że zachowanie jednej strony jest odpowiednikiem świadczenia jej kontrahenta (np. przy umowie sprzedaży – wydanie rzeczy z zamian za zapłatę ceny). Mogą być ekwiwalentne, czyli o równej lub porównywalnej wielkości (wartości), lub nieekwiwalentne – jedno ze świadczeń przynosi większą wartość niż świadczenie zwrotne.
Zobacz: Konsument i umowy
Podstawa prawna: Kodeks cywilny