Wysokość emerytury obliczanej według tzw. starych zasad zależy od kilku czynników.
Przede wszystkim od wynagrodzenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru, osiąganego w okresie wskazanym do ustalenia tej podstawy.
Kolejnym czynnikiem mającym wpływ na wysokość emerytury jest długość udokumentowanych okresów składkowych i nieskładkowych.
Na wysokość emerytury składa się również jednakowa dla wszystkich część socjalna stanowiąca 24% kwoty bazowej.
Na podstawę wymiaru emerytury składają się zatem nasze zarobki, ale tylko te, które stanowią podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne, Są to zarobki, od których istnieje obowiązek odprowadzania składki do ZUS ( np. odprawy emerytalne nie stanowią podstawy wymiaru emerytury ponieważ od tych odpraw nie są odprowadzane składki).
Do podstawy wymiaru wlicza się również kwoty, od których nie ma obowiązku opłacania składek np. zasiłki chorobowe.
Od wskazanych do podstawy wymiaru zarobków np. z 10 kolejnych lat kalendarzowych lub 20 dowolnych lat - ustalany jest wskaźnik wysokości podstawy wymiaru.
Wskaźnik ten to ustalona procentowo relacja sumy zarobków i innych wypłat przyjmowanych do obliczenia podstawy wymiaru emerytury we wszystkich wskazanych latach kalendarzowych, które przyjmowane są do obliczenia tej podstawy, do przeciętnego wynagrodzenia w danym roku kalendarzowym, podzielona przez 10 lub 20 – w zależności od liczby lat, z jakiej ustalana jest podstawa.
Zatem wymiar wskaźnika wysokości podstawy wymiaru a tym samym wysokość emerytury zależy od wysokości naszych zarobków a nie od tego w jakim pracujemy wymiarze czasu pracy. Pracując bowiem np. na ¾ etatu można osiągać wyższe zarobki niż pracując na całym etacie.
Podstawa prawna: art. 15 i 53 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych