Podstawa wymiaru emerytury to najogólniej mówiąc wyznacznik tego, ile występujący z wnioskiem o emeryturę w danym okresie zarobił, choć z pewnymi wyjątkami.
Generalna zasada jest następująca - do podstawy wymiaru emerytury ZUS przyjmuje się przede wszystkim te składniki przychodu, wynagrodzenia lub dochodu, od których były opłacane składki na ubezpieczenie społeczne albo ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Jednak ZUS wliczy do podstawy niektóre kwoty, mimo że nie było obowiązku opłacania od nich składek.
Zostaną więc uwzględnione:
- wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy, wypłacone na podstawie przepisów kodeksu pracy,
- zasiłki chorobowe,
- zasiłki macierzyńskie,
- zasiłki opiekuńcze,
- świadczenia rehabilitacyjne,
- zasiłki wyrównawcze,
- świadczenia wyrównawcze,
- dodatki wyrównawcze oraz wartość rekompensaty pieniężnej wypłaconej na podstawie ustawy z 6 marca 1997 r. o zrekompensowaniu okresowego niepodwyższania płac w sferze budżetowej oraz utraty niektórych wzrostów lub dodatków do emerytur i rent.
Do podstawy wymiaru emerytury wlicza się również kwoty zasiłków dla bezrobotnych, zasiłków szkoleniowych lub stypendiów wypłaconych z Funduszu Pracy za okres udokumentowanej niezdolności do pracy.
Kwoty wynagrodzeń za czas niezdolności do pracy oraz zasiłków: chorobowego, macierzyńskiego i opiekuńczego, przysługujące po 2004 roku, są uwzględniane w podstawie wymiaru emerytury, gdy nie została przekroczona roczna podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe dla danego roku