Pracownicze Plany Kapitałowe
Od lipca największe firmy mają obowiązek wdrożenia programu PPK. Systematycznie, w określonych terminach, dołączą do nich pozostali powierzający pracę. Przedstawiamy, kogo dotyczy ten obowiązek, w jakim terminie powinien przystąpić do programu oraz na czym polega program.
Celem powstałego Pracowniczego Planu Kapitałowego jest umożliwienie osobom zatrudnionym oszczędzania na emeryturę. Program nie zwalnia z obowiązku odprowadzania składek do ZUS oraz można go łączyć z już istniejącymi rozwiązaniami, typu indywidualne konta emerytalne.
Polecamy: Pracownicze plany kapitałowe. Nowe obowiązki pracodawców i płatników.
Polecamy: PPK dla pracownika
Do kogo skierowany jest program PPK?
PPK dla zatrudniających jest obowiązkowy. Zobowiązani oni są przystąpić do programu w określonych w przepisach terminach. Uzależnione są one od wielkości przedsiębiorstwa. Z dniem 1 lipca 2019 do programu przystąpiły firmy zatrudniające co najmniej 250 pracowników. Od stycznia 2020 roku do programu dołączą firmy zatrudniające co najmniej 50 osób, od 1 lipca 2020 r. firmy zatrudniające co najmniej 20 osób. Ostatnie dołączą do programu jednostki sektora finansów publicznych, w styczniu 2021 roku.
Przepisy zawierają kilka wyjątków zatrudniających, którzy nie muszą tworzyć PPK. Warto to sprawdzić.
W przypadku zatrudnionych, przystąpienie do programu jest dobrowolne. Tu znaczenie ma wiek. Pracownicy w wieku 18-55 lat zapisywani są do programu z automatu, jednak z możliwością rezygnacji. Pracownicy, którzy ukończyli 55 lat, ale mają mniej niż 70, mogą na wniosek przystąpić do programu. Przepisy nie przewidują możliwości uczestnictwa w programie dla osób powyżej 70 lat.
PPK są skierowane nie tylko do osób zatrudnionych na etacie, ale również do osób wykonujących pracę nakładczą, zleceniobiorców, członków rolniczych spółdzielni produkcyjnych lub spółdzielni kółek rolniczych oraz członków rad nadzorczych wynagradzanych z tytułu pełnienia funkcji. Do PPK nie mogą przystąpić osoby samozatrudnione.
Skąd pochodzą środki w PPK
Środki do PPK będą wpłacać zatrudnieni z wynagrodzenia w wysokości 2 proc. Pracodawca wniesie wpłatę w wysokości 1,5 proc. wynagrodzenia. Przepisy przewidują możliwość obniżenia wpłaty, jeśli wynagrodzenie nie przekracza 1,2-krotności najniższego wynagrodzenia do 0,5 proc. wynagrodzenia.
Poza wskazanymi wpłatami podstawowymi, uczestnicy mogą zadeklarować przekazywanie wpłat dodatkowych dla pracownika w wysokości do 2 proc. wynagrodzenia, a dla pracodawcy do 2,5 proc. wynagrodzenia pracownika.
Dodatkowo na konto będą wpływały dopłaty ze środków publicznych. Wpłata powitalna w wysokości 250 zł zostanie przelana osobie, która jest uczestnikiem PPK przez co najmniej 3 pełne miesiące. Dopłatę roczną z Funduszu Pracy uczestnicy otrzymają w wysokości 240 zł w przypadku, gdy w danym roku kalendarzowym osiągną co najmniej wysokość wpłat podstawowych należnych od kwoty stanowiącej 6-krotność minimalnego wynagrodzenia obowiązującego w tym roku, a dla osób których wynagrodzenie nie przekracza 1,2-krotności płacy minimalnej – 25 proc. wpłat podstawowych należnych od kwoty stanowiącej 6-krotność minimalnego wynagrodzenia obowiązującego w tym roku.
Kiedy będzie można wypłacić zgromadzone środki?
Wypłata środków będzie możliwa po ukończeniu 60 lat. Nie jest ona powiązana z nabyciem prawa do emerytury, co oznacza, że dokonanie wypłaty jest możliwe przed przejściem na emeryturę.
Wcześniejsze podjęcie środków będzie możliwe tylko w określonych w ustawie przypadkach: poważnej choroby uczestnika, małżonka lub dziecka, na pokrycie wkładu własnego lub jako zwrot. W przypadku śmierci uczestnika, zgromadzone środki będą podlegały dziedziczeniu na zasadach ogólnych lub zostaną przekazane osobie wskazanej przez uczestnika.
Kara za niewdrożenie PPK
Przepisy przewidują kary za nie zawarcie umów w określonym czasie. Komisja Nadzoru Finansowego może nałożyć karę grzywny w wysokości 1,5 proc. funduszu wynagrodzeń w danym podmiocie zatrudniającym w roku obrotowym poprzedzającym. Grzywna, w takiej samej wysokości, grozi również za nakłanianie zatrudnionego do rezygnacji z oszczędzania.
Źródło: „Zmiany w prawie pracy” Dziennik Gazeta Prawna