PPK
Zapraszamy do obejrzenia kolejnego odcinka senackiego programu „O co chodzi w tej ustawie?” na temat pracowniczych planów kapitałowych. Senator Grzegorz Bierecki przewodniczący Komisji Budżetu i Finansów Publicznych opowiada o założeniach nowoutworzonego powszechnego, dobrowolnego i prywatnego systemu oszczędzania, współtworzonego przez pracowników, pracodawców i państwo. Senator odpowiada na pytanie od kiedy wejdzie w życie program, który ma dotyczyć, według szacunków rządu, który przedłożył projekt ustawy, ok. 11,5 mln pracowników i ma zapewnić dodatkowe oszczędności dla przyszłych emerytów, po ukończeniu przez nich 60. roku życia.
Polecamy: Pracownicze plany kapitałowe. Nowe obowiązki pracodawców - wydanie specjalne nr 2/2018
Senat przyjął ustawę bez poprawek na 66. posiedzeniu 26 października 2018 r.
Polecamy: Kompendium Prawa Pracy (26-27.02) Warsztaty z istotnych zmian w prawie pracy
Główne założenia PPK
Program przeznaczono dla osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę. Wpłata podstawowa, finansowana przez uczestnika pracowniczego planu kapitałowego (PPK), może wynosić od 2 do 4% wynagrodzenia, pracodawca dopłacałby od 1,5 do 4% wynagrodzenia. Maksymalna wpłata na PPK w wypadku 1 pracownika wyniosłaby 8%. Obowiązywałaby też coroczna dopłata z budżetu w wysokości 240 zł, a ponadto państwo dawałoby dodatkową „opłatę powitalną” w wysokości 200 zł. Program PPK będzie prowadzony przez Towarzystwa Funduszy Inwestycyjnych, zakłady ubezpieczeń i powszechne towarzystwa emerytalne. Gdy pracownik osiągnie 60. rok życia, będzie mógł wypłacić zgromadzone środki jednorazowo, ale wtedy w wysokości 75% z obciążeniem podatkowym. Jeżeli zaś będzie je wypłacał w miesięcznych ratach przez 10 lat, nie będzie to opodatkowane.
"O co chodzi w tej ustawie?"
„O co chodzi w tej ustawie?" to program Kancelarii Senatu. Celem programu jest wyjaśnienie kwestii, które budzą dyskusje i edukacja obywateli. Senatorowie prezentują własne poglądy na temat uchwał i ustaw, nad którymi pracowali. Kancelaria Senatu zastrzega, że nie jest to oficjalna interpretacja tworzonego prawa, a materiał nie stanowi wykładni przepisów prawa.