Pojęcie to pojawiło się już w prawie rzymskim. Wówczas powstała fikcja prawna, na mocy której nasciturus mimo iż nie był traktowany jako osobna osoba, z chwilą narodzenia nabywał wszelkie korzyści/przysporzenia z mocą wsteczną, tj. z chwilą poczęcia. Ujęte było to w paremii (formule): nasciturus pro iam nato habetur, quotiens de commodis eius agitur – „dziecko poczęte uważa się za już narodzone, o ile chodzi o korzyści dla niego”. Dla ochrony jego praw można było powołać specjalnego kuratora (curator ventris).
W obowiązującym prawie polskim instytucją „nasciturusa” posługuje się prawo cywilne, głównie prawo spadkowe, zgodnie z którym dziecko nienarodzone, ale poczęte może być spadkobiercą, pod warunkiem że urodzi się żywe (art. 927 § 2 kodeksu cywilnego).