Osobom dotkniętym przemocą w rodzinie ma być udzielona bezpłatna pomoc, szczególnie w formie poradnictwa medycznego, psychologicznego, prawnego, zapewnienia bezpiecznego schronienia w specjalistycznym ośrodku wsparcia dla ofiar przemocy w rodzinie oraz pomoc w uzyskaniu mieszkania osobom, które nie mają tytułu prawnego do zajmowanego wspólnie ze sprawcą mieszkania. Pokrzywdzeni mają również prawo do darmowych badań lekarskich, w celu ustalenia przyczyn i rodzaju uszkodzeń ciała związanych z użyciem przemocy. Do tej pory wiele ofiar nie poddawało się obdukcji ze względu na koszty jakie za sobą niosła.
Nakaz opuszczenia mieszkania przez sprawcę przemocy
Dzięki nowelizacji ofiary przemocy nie będą musiały mieszkać ze swoimi oprawcami. Pokrzywdzonym zapewnia się ochronę poprzez uniemożliwienie osobom stosującym przemoc korzystania ze wspólnie zajmowanego z innymi członkami rodziny mieszkania oraz zakazanie kontaktowania się i zbliżania do ofiary. Decyzję o obowiązku opuszczenia mieszkania wydaje sąd na wniosek pokrzywdzonego.
Nakaz opuszczenia zajmowanego lokalu mieszkalnego jako środek zapobiegawczy wobec oskarżonego o przestępstwo popełnione z użyciem przemocy w stosunku do osób z nim zamieszkujących może zastosować również prokurator. Podstawą do zastosowania tego środka jest uzasadniona obawa, że oskarżony ponownie popełni przestępstwo użycia przemocy wobec osób z nim zamieszkujących, a zwłaszcza gdy stosował takie groźby. Jeżeli zachodzi powyższa obawa, Policja niezwłocznie, nie później niż w terminie 24 godzin od zatrzymania osoby stosującej przemoc, wystąpi z wnioskiem do prokuratora o zastosowanie omawianego środka. Wniosek powinien być rozpatrzony w ciągu 48 godzin od chwili zatrzymania oskarżonego. Środek stosuje się na okres nie dłuższy niż trzy miesiące, jednak jeżeli nie ustały przesłanki jego stosowania sąd może przedłużyć jego obowiązywanie o dalsze okresy, które również nie mogą przekraczać trzech miesięcy. Na wniosek oskarżonego sąd może wskazać mu miejsce pobytu w placówce zapewniającej miejsca noclegowe.
Kiedy pracownik socjalny może odebrać rodzicom dziecko
Zgodnie z nowymi przepisami, pracownik socjalny wykonujący obowiązki służbowe, aby zapewnić bezpieczeństwo dziecku może odebrać je rodzicom, jednak tylko w sytuacji bezpośredniego zagrożenia jego życia lub zdrowia, jeżeli zdarzenie to spowodowane jest przemocą w rodzinie. Decyzję o odebraniu małoletniego z rodziny i umieszczeniu go u innej niezamieszkującej wspólnie osoby najbliższej, rodzinie zastępczej lub całodobowej placówce opiekuńczo-wychowawczej, podejmuje pracownik socjalny wspólnie funkcjonariuszem Policji, a także lekarzem lub ratownikiem medycznym. O powziętych działaniach niezwłocznie powiadamia sąd, który decyduje o dalszych losach dziecka. Rodzicom oraz opiekunom prawnym lub faktycznym przysługuje zażalenie na powyższą decyzję do sądu opiekuńczego, które sąd rozpatrzy w ciągu 24 godzin.
Zobacz również serwis: Prawa ofiary przestępstwa
Koniec ze stosowaniem kar cielesnych wobec dzieci
Przeciwnicy wprowadzenia zakazu stosowania kar cielesnych obawiają się, że taka regulacja może doprowadzić do nadmiernej ingerencji w autonomię rodziny i umożliwiać np. zbuntowanym nastolatkom ograniczanie wpływu rodziców na ich postępowanie. Ustawodawca uznał jednak, że „klaps” nie stanowi metody wychowania, a jest jedynie przejawem agresji wobec dziecka. Zwolennicy powołują się na Szwecję, gdzie taki zakaz obowiązuje już od 30 lat, w ciągu których zdarzyło się jedynie 10 przypadków bezpodstawnego oskarżenia swoich rodziców przez dzieci.
Zobacz również serwis: Pomoc społeczna
Problem znęcania się nad rodziną, wbrew powszechnemu poglądowi, nie jest prywatną sprawą pokrzywdzonych. Ustawa stanowi, że osoby będące świadkami przemocy w rodzinie powinny zawiadomić o tym Policję, prokuratora lub inny podmiot działający na rzecz przeciwdziałania w rodzinie.