Z analizy diagnozy przeprowadzonej w 2007 roku na potrzeby twórców nowelizacji ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie (dalej: ustawa o przemocy) wynika, że 64% Polaków zna w swoim otoczeniu rodziny, o których słyszeli lub wiedzą, że dochodzi w nich do różnych form przemocy. Ponadto jakiejkolwiek formy przemocy ze strony członka rodziny doświadczyło 36% Polaków. Przemoc w rodzinie w większości przypadków ma charakter sporadyczny i tylko 11% osób jest wielokrotnie krzywdzonych przez członków rodziny.
Parlament przegłosował zmiany w ustawie o przemocy, wprowadzając ustawę z 6 maja 2010 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie oraz niektórych innych ustaw (dalej: nowelizacja ustawy o przemocy). Przewodnią ideą nowelizacji jest zmiana świadomości społecznej w zakresie przemocy w rodzinie z uwzględnieniem sytuacji ofiary. Osobie pokrzywdzonej udziela się zatem bezpłatnej pomocy – zarówno lekarskiej, jak i psychologicznej, prawnej oraz socjalnej. Działania te realizowane są przede wszystkim w ramach gminnego systemu przeciwdziałania przemocy w rodzinie.
Działalność zespołów interdyscyplinarnych
W toku prowadzonej debaty nad kształtem nowelizacji o przemocy sporną kwestią było tworzenie przez gminy tzw. zespołów interdyscyplinarnych, które zajmowałyby się przeciwdziałaniem przemocy.