Podstawa wymiaru emerytury po rencie

Zasady obliczania podstawy wymiaru emerytury przyznawanej po rencie z tytułu niezdolności do pracy zostały zawarte w ustawie z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (DzU z 2004 r. nr 39, poz. 353 – zwanej dalej ustawą emerytalną).

• podstawa wymiaru renty w wysokości uwzględniającej rewaloryzację oraz wszystkie kolejne waloryzacje przypadające w okresie następującym po przyznaniu renty albo

• podstawa wymiaru ustalona na zasadach ogólnie obowiązujących dla wniosków zgłoszonych po raz pierwszy, czyli w trybie określonym w art. 15 ustawy.

Jeśli podstawę wymiaru emerytury stanowi podstawa wymiaru renty, przy obliczaniu emerytury stosuje się wskaźnik wysokości wynagrodzeń z lat, które przyjęte były do obliczenia renty, oraz kwotę bazową służącą do obliczenia renty z tytułu niezdolności do pracy.

• z 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych przez ubezpieczonego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę albo

• z 20 dowolnych lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia przypadających przed rokiem, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę.

Obliczenie podstawy wymiaru emerytury na nowo następuje od kwoty bazowej obowiązującej w dniu nabycia prawa do emerytury.

Ubezpieczony pobierający rentę z tytułu niezdolności do pracy, który we wniosku o emeryturę nie zgłosił żądania ustalenia podstawy wymiaru na nowo, a uczynił to dopiero po uprawomocnieniu się decyzji przyznającej świadczenie emerytalne, zachowuje prawo do obliczenia emerytury zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (DzU z 2004 r. nr 39, poz. 353 ze zm.). Uchwałę w takim brzmieniu podjął 15 lutego 2006 r. Sąd Najwyższy (II UZP OSNP 2006/15-16/244). Na jej podstawie obliczenie wysokości emerytury od zwaloryzowanej podstawy wymiaru renty, zgodnie z wnioskiem zgłoszonym przy zamianie renty na emeryturę, nie zamyka możliwości obliczenia emerytury według zasad obowiązujących dla nowo przyznawanych świadczeń.

Jeśli przy ustalaniu emerytury po raz pierwszy na wniosek zainteresowanego podstawa wymiaru emerytury została obliczona na nowo w myśl art. 15, nie ma przeszkód, aby ją ponownie ustalić od podstawy wymiaru renty.

W przypadku zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury w trybie art. 21 ust. 1 ustawy nie wymaga się, aby wskaźnik wysokości podstawy wymiaru był wyższy od wskaźnika poprzednio przyjętego do obliczenia tej podstawy.

Uchwała umożliwiła ustalenie podstawy wymiaru emerytury na nowo, tj. od nowej kwoty bazowej obowiązującej w dacie przyznania emerytury, z zarobków z tych samych lat, z których obliczona została podstawa wymiaru renty bądź emerytury obliczonej na potrzeby świadczenia przedemerytalnego.

• podstawę wymiaru renty lub emerytury obliczonej na potrzeby świadczenia przedemerytalnego miały ustaloną z 20 lat wybranych z całego życia zawodowego oraz

• podstawę wymiaru mają ustaloną z 10 kolejnych lat w ostatnich dwudziestoleciach przed rokiem, w którym zgłosiły wniosek o rentę, świadczenie przedemerytalne, jak i o emeryturę.

• zostały o­ne wskazane z okresu krótszego niż 10 kolejnych lat kalendarzowych – dotyczy to zatem wszystkich rent przyznanych przed 1 stycznia 1999 r., kiedy to podstawa wymiaru renty ustalana była z ostatnich 12 miesięcy albo od 3 do 9 kolejnych lat kalendarzowych,

• zostały o­ne uzyskane w okresie 10 kolejnych lat kalendarzowych, jednak w okresie wykraczającym poza dwudziestolecie poprzedzające rok zgłoszenia wniosku o emeryturę.

Uchwała ma zastosowanie nie tylko do spraw pierwszorazowych, tj. do wniosków o ustalenie prawa do emerytury zgłoszonych od lipca 2006 r., lecz także do emerytur przyznanych do 30 czerwca 2006 r.

Trzeba jednak zgłosić wniosek do ZUS. Ponowne obliczenie emerytury z zastosowaniem uchwały następuje od pierwszego dnia miesiąca, w którym jest zgłoszony wniosek, jednak nie wcześniej niż od 1 lipca 2006 r.