Poprzez ograniczenie długości bezpłatnej przerwy ustawodawca zdaje się wprowadzać zasadę nieprzerwanego czasu pracy. W tym świetle wątpliwości budzi dopuszczalność wprowadzenia większej liczby przerw lub przerwy o dłuższym wymiarze niż ustawowo określony w trybie indywidualnego rozkładu czasu pracy. Z drugiej strony trudno przyjąć, że większa liczba i inny wymiar bezpłatnych przerw udzielonych na wniosek i w interesie pracownika jest dla niego rozwiązaniem mniej korzystnym, co stanowi niewątpliwie argument za tym, że na wniosek pracownika wyjątki od powyższej zasady powinny być dopuszczalne.
Omawiana przerwa nie musi być udzielana pracownikom w tym samym czasie. Odnośnie do kwestii kumulacji tej przerwy z innymi przerwami przewidzianymi przez przepisy kodeksu pracy za dopuszczalne należy uznać połączenie jej z przerwą 15-minutową, o której mówi art. 134 k.p. Wątpliwości powstają natomiast w przypadku kumulacji z przerwą wynikającą z przerywanego czasy pracy. Warto zauważyć jednak, że czas wystąpienia przerwy stosowanej w przerywanym systemie czasu pracy, która może trwać zarówno pięć godzin, jak i 15 minut, niekoniecznie musi być odpowiedni dla osiągnięcia celów, o których mowa z kolei w art. 141 par. 1 k.p. Stwierdzić należy, że taka kumulacja jest możliwa z jednym ograniczeniem, a mianowicie, aby łączna długość czasu pracy oraz przerw nie ograniczyła minimalnego 11-godzinnego dobowego odpoczynku pracownika.
Kliknij aby zobaczyć ilustrację.
Arkadiusz Sobczyk, radca prawny, Kancelaria Prawna Sobczyk i Współpracownicy w Krakowie
ARKADIUSZ SOBCZYK
radca prawny, Kancelaria Prawna Sobczyk i Współpracownicy w Krakowie