Kiedy sąd przyzna pracownikowi odszkodowanie

 
Tak, w opisywanej sytuacji sąd postąpił prawidłowo.

Zgodnie z przepisami prawa sąd jest uprawniony do tego, aby zasądzić odszkodowanie w miejsce żądanego przywrócenia do pracy (uznania bezskuteczności wypowiedzenia) wówczas, gdy ustali, że uwzględnienie żądania pracownika o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy jest niemożliwe lub niecelowe (art. 45 par. 2 k.p. i art. 56 par. 2 k.p.). Orzecznictwo skonkretyzowało różne przykładowe sytuacje, w których sąd może nie uwzględnić żądania pracownika i przyznać mu odszkodowanie. Ten katalog nie jest zamknięty i w każdej konkretnej sprawie sąd, badając całokształt okoliczności sprawy, może zdecydować o niecelowości lub niemożliwości przywrócenia pracownika do pracy. Taką przyczyną będzie na przykład likwidacja stanowiska pracy, które dotąd zajmował pracownik i brak środków na utrzymanie dotychczasowego stanu zatrudnienia (wyrok SN z 14 maja 1999 r., I PKN 57/99, OSNAPiUS 2000/15/576). Ogólne zmniejszenie zatrudnienia nie będzie z reguły przesądzało o niemożliwości lub niecelowości przywrócenia pracownika do pracy, o ile nie będzie ono odnosiło się do stanowiska zajmowanego przez pracownika.

Za niecelowością przywrócenia pracownika z przyczyn leżących po jego stronie będą przemawiały wielokrotne nieusprawiedliwione nieobecności i używanie alkoholu w pracy (wyrok z 13 listopada 1997 r., I PKN 343/97, OSNAPiUS 1998/19/ 563). Inne okoliczności wskazujące na niecelowość to negatywna ocena pracy pracownika, brak umiejętności współpracy z pracownikami i przełożonymi mający niekorzystny wpływ na pracę danej komórki organizacyjnej, niewystarczające zdolności organizacyjne oraz trwała niezdolność do pracy połączona z pobieraniem świadczenia (renty) z ubezpieczenia społecznego (wyrok SN z 28 czerwca 2001 r., I PKN 497/00, OSNP 2003/9/221). Ważną okolicznością, która również w przeważającej części przypadków będzie przemawiała przeciwko przywróceniu pracownika do pracy, jest konflikt istniejący pomiędzy pracodawcą a pracownikiem i wynikający z niego brak zaufania pracodawcy do pracownika.

PODSTAWA PRAWNA

• Art. 45 par. 2, art. 56 par. 2 ustawy z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 z późn. zm.).