Limitowany przywilej podatkowy

Jeżeli pracownicy znajdują się w trudnej sytuacji, to pracodawcy często starają się im udzielić pomocy. Formą takiego wsparcia są m.in. zapomogi. W praktyce pojawiają się problemy, jak rozliczać podatkowo przekazane zapomogi.

Ustawowe regulacje

W takich sytuacjach mają zastosowanie przepisy art. 21 ust. 1 pkt 26 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.). Zgodnie z tymi regulacjami wolne od podatku dochodowego są zapomogi otrzymane w przypadku indywidualnych zdarzeń losowych, klęsk żywiołowych, długotrwałej choroby lub śmierci - do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł (z określonymi zastrzeżeniami).

Niekiedy powstają kło- poty z udokumentowaniem przypadków, związane z przyznaniem zapomogi objętej zwolnieniem podatkowym. Wypowiadały się już na ten temat organy podatkowe. Z ich wyjaśnień wynika, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest unormowań, które precyzowałyby sposób dokumentowania przypadków umożliwiających zwolnienie z PIT wypłaconych zapomóg. Dlatego w takiej sytuacji ma zastosowanie przepis art. 180 par. 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005 r. nr 8, poz. 60). Przepis ten stanowi, że jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Potrzebna dokumentacja

W przypadku przyznawania zapomóg podanie powinno być udokumentowane aktualnymi dowodami potwierdzającymi stan faktyczny. W przypadku zapomóg przyznawanych np. z powodu długotrwałej choroby, czyli takiej, która z medycznego punktu widzenia określana jest jako przewlekła, wydaje się, że taki fakt wystarczająco udokumentowany jest zaświadczeniem wystawionym przez lekarza specjalistę lub lekarza rodzinnego (patrz wyjaśnienia Drugiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie, nr II US. PB-I-415/9/05, z 17 marca 2005 r.).

KRZYSZTOF TOMASZEWSKI