Jestem związana z ekonomią od 1986 r. – najpierw Liceum Ekonomiczne, potem renomowany w Polsce Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie.
Niedługo po ukończeniu studiów rozpoczęłam kolejne podnoszenie swoich kwalifikacji trwające kilka lat. Po drodze 10 egzaminów państwowych, 2-letnia aplikacja aż w końcu w 2010 roku – dyplom biegłego rewidenta.
Kilka razy brałam udział w ogólnopolskim prestiżowym konkursie „Księgowy Roku”, którego celem było wyróżnianie najlepszych finansistów w Polsce. Organizatorem konkursu byli: Stowarzyszenie księgowych w Polsce, Sage Symfonia Sp. z o. o. oraz INFOR PL S.A.
W 2008 roku jury konkursu przyznało mi tytuł najlepszego księgowego województwa świętokrzyskiego.
Od 2016 r. posiadam tytuł dyplomowanego księgowego – certyfikat przyznany przez Stowarzyszenie księgowych w Polsce.
Zawód księgowej wykonuję od 1995 r., a od 2010 r. dodatkowo też zawód biegłego rewidenta.
Ewidencja i wycena produkcji w księgach rachunkowych. W I części omówiliśmy co wchodzi w zakres pojęcia produkcji oraz kosztów jej wytworzenia. Pisaliśmy, że koszty bezpośrednie wytworzenia ujmujemy na koncie 50 – Produkcja podstawowa, natomiast koszty pośrednie na koncie 52 – Koszty wydziałowe. W części II przedstawione zostały zasady bieżącej ewidencji i wyceny produktów, na razie nie jako w oderwaniu od kalkulacji czyli ustalenia rzeczywistych kosztów ich wytworzenia. Wynika to z tego, że kalkulacja taka możliwa jest dopiero na koniec danego okresu sprawozdawczego, kiedy zgromadzone zostały dane niezbędne do tej kalkulacji. Bieżąca ewidencja odbywa się więc z reguły wg tzw. cen ewidencyjnych ustalonych na poziomie planowanych kosztów wytworzenia (normatywnych, standardowych) wyprowadzonych na podstawie kalkulacji wstępnej albo na poziomie cen sprzedaży bez VAT. Jednocześnie w części II przedstawiliśmy wstęp do kalkulacji, o której szerzej powiemy w niniejszym artykule.
Rachunkowość jednostki obejmuje m.in. przyjęte zasady (politykę) rachunkowości, prowadzenie ksiąg rachunkowych a także wycenę aktywów i pasywów oraz ustalanie wyniku finansowego. W tym zakresie ustawa o rachunkowości (dalej: uor) przewiduje określone zasady ale też wiele uproszczeń, odstępstw od ich stosowania. Od 1 stycznia 2019 r. tych uproszczeń w uor jeszcze przybyło. Wszystko pod legislacyjnym hasłem ułatwień dla przedsiębiorców. Niestety często jest to pułapka, gdyż – wbrew pozorom – uproszczenia te nie zawsze można zastosować pozostając w zgodzie z uor. Nierzadko też ich stosowanie jest wręcz niekorzystne dla Jednostki.
Często zaniedbywanym bądź też niewłaściwie rozumianym przez jednostki zagadnieniem jest kwestia polityki rachunkowości. Polityka to dokumentacja opisująca zasady rachunkowości obowiązujące daną jednostkę. Nie rzadko zdarza się, że jednostki „funkcjonują” bez żadnej polityki, gdyż uważają, że jest ona im do niczego niepotrzebna. Uzasadniają to tym, że przecież ich rachunkowość jest zgodna z ustawą o rachunkowości, więc co i po co tu dodatkowo opisywać.
W I części omówiliśmy co wchodzi w zakres pojęcia produkcji oraz kosztów jej wytworzenia. Pisaliśmy, że koszty bezpośrednie wytworzenia ujmujemy na koncie "50 – Koszty działalności podstawowej – produkcyjnej", natomiast koszty pośrednie na koncie "52 – Koszty wydziałowe". Co dalej? Jak ustalić jednostkowy koszt wytworzenia poszczególnych wyrobów gotowych (dalej: WG)?
Wycena produkcji i ewidencja w księgach rachunkowych operacji związanych z procesem produkcji są jednymi z najbardziej kłopotliwych zadań dla podmiotów prowadzących księgi rachunkowe (jednostek). Ponieważ temat jest dosyć obszerny i niełatwy będę chciała przedstawić go w kilku częściach, kierując się – w miarę możliwości - zasadą „od ogółu do szczegółu”.
Jest to pierwszy mój artykuł ekspercki na portalu infor.pl. Postanowiłam dołączyć do grona ekspertów w zakresie rachunkowości ponieważ chciałabym poruszać tematy, które – z punktu widzenia mojego doświadczenia zawodowego – sprawiają jednostkom najwięcej problemów.
